“Zoiets bestaat toch al lang?”, krijgt Milene van Arendonk (32) steevast te horen als zij begint over haar plannen voor een boek over de Haagse koffietent, maar bijna twintig jaar na het verschijnen van de bloemlezing ‘Morgen Gratis Koffie’ vindt de Haagse fotografe het hoog tijd voor een update.

Cultureel Haags erfgoed. Zo typeert Van Arendonk de kleine keetjes langs Haagse straten, waar in vervlogen jaren de arbeiders hun broodtrommeltjes leegaten onder het genot van een bakkie koffie voor één gulden. “Ik vind het leven daar zo heerlijk”, glundert de fotografe. “In de koffietent is iedereen gelijk. Het is een soort familie waarbinnen iedereen zijn ongezouten mening mag delen. Je kunt er lekker jezelf zijn en dat spreekt mij aan.”

Dat de populariteit van deze pleisterplaatsen de laatste jaren afneemt, ziet Van Arendonk dan ook met lede ogen aan: “Ik vind het echt zonde dat ze langzaamaan verdwijnen. Laatst fietste ik over ‘De Fred’ waar twee koffietenten gesloten zijn en de derde wordt gesloopt. De Nieuwe Lijn aan de Loosduinsekade is een Surinaamse broodjeszaak geworden. Ik vind dat jammer.”

Tijd dus om het tij te keren. Met een nieuw boek hoopt de fotografe een monument op te richten voor de aloude koffietent. “Dat zo’n boek al bestaat, is waar”, erkent Van Arendonk de bezwaren die zij regelmatig hoort, “maar ‘Morgen Gratis Koffie’ heeft niet de mooiste foto’s. Bovendien zijn de verhalen van Harrie Jekkers en Sjaak Bral prachtig, maar ze gaan over de koffietent in het algemeen. Ik mis een overzicht van de geschiedenis per keet, of een lijst met namen van oude eigenaren. Dat wil ik wel allemaal opnemen in dit nieuwe boek.”

Vooral vanwege dit laatste voornemen wordt het schrijfproces nog een tijdrovende klus voor Van Arendonk. “Ik heb er de rest van dit jaar voor uitgetrokken”, licht ze toe, “al hoop ik dat het sneller gaat. Een gesprek aangaan in een koffietent is niet moeilijk en het fotograferen van de buitenkant ook niet, maar binnen willen de meeste mensen niet op de foto. Stiekem fotograferen kan ook niet, omdat het uiteindelijk toch in een boek moet komen. Om vertrouwen te winnen moet ik mijn gezicht dus vaak laten zien. Daarnaast moet ik voor de volledige historie per koffietent ook echt het gemeentearchief in duiken. Bij elkaar gaat daar best veel tijd in zitten.”

Uiteindelijk hoopt Van Arendonk met haar werk een nieuwe generatie richting de koffietentjes te lokken: “Er moet wel genoeg klandizie overblijven. Ik verwacht de komende jaren geen groei meer in het aantal koffietenten, maar ik zie dat er wel veel interesse in is. In Amsterdam en Rotterdam zijn ze er niet meer en het zou jammer zijn als de koffietent ook uit het Haagse straatbeeld verdwijnt.”