Adieu Café

Ditjes en Katjes gaat sluiten. De Eigenaresse van het kattencafé aan de Piet Heinstraat begint volgende maand aan een nieuwe uitdaging in haar loopbaan. Voor de katjes is inmiddels een liefdevol nieuw onderkomen gevonden, maar dat neemt niet weg dat de sluiting van dit aaibare initiatief een kleine aderlating is voor het doorgaans zo bruisende Zeeheldenkwartier. Na deze lovende woorden lijkt het wellicht dat ik dit levendige etablissement met grote regelmaat frequenteer, maar de wrange waarheid is dat ik er de afgelopen jaren slechts tweemaal ben geweest. De eerste keer was vlak na de opening, als verjaardagsaardigheidje aan mijn vrouw. Bij het tweede bezoek heeft de Haagse stadsbewoner over mijn schouder kunnen meelezen, want dat bracht ik voor de Posthoorn. Caféhoudster Eef Krol had haar onderkomen opengesteld voor mindfulnesscoach Pascal van der Straten die, onder toeziend oog van de vaste kattenpopulatie, een select groepje belangstellenden de fijne kneepjes van ontspanning wilde leren.

Een leuk idee voor een sfeerverslag en een afspraak is snel gemaakt. Eén voorwaarde: voor de rust van de deelnemers mag ik niet flitsen bij het fotograferen. Een hele uitdaging in een ruimte met rustgevend dimlicht, maar gelukkig is er vooraf nog tijd om de camera hierop in te stellen. Als de cursus begint, heb ik het makkelijk. De katten, verbluft over deze plotselinge invasie, houden zich op veilige afstand,maar zodra hun vertrouwen in de medemens wat toeneemt, neem ik mijn toestel in de aanslag en bij de eerste aanzet tot interactie, druk ik af. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen, vult een felle lichtflits plotseling de ruimte waar net de eerste stappen tot volledige ontspanning zijn gezet. Van schrik trek ik de camera naar mij toe en doe een pas achteruit, waarbij ik contact maak met een klein bloempotje, dat na dit tikje onmiddellijk valt voor de onweerstaanbare aantrekking der zwaartekracht. Niet met donderend geraas, zoals u wellicht denkt, want dit potje is gemaakt van een kunststof uit de lichte soort, zodat het zich viermaal, luid stuiterend, over het vloeroppervlak beweegt voor het uiteindelijk, vlak naast mijn schoenen, tot stilstand komt.

Om dit gevallen gebruiksvoorwerp op te rapen moet ik een kleine draaibeweging maken, maar zodra ik mij hiertoe zet, komt mijn linker heup in botsing met een (op dit ogenblik wachtende!) tafel, die na dit tikje een pijnlijk knarsend protest de ether in stuurt. “En dan keren we nu weer terug naar onze innerlijke rust” hoor ik Van Straten zeggen als de laatste echo van mijn verwoestend gestuntel is weggeëbd. Het liefst zou ik ter plekke door de grond zakken, maar dan heb ik nog steeds geen foto. Gelukkig biedt kat Sientje uitkomst. Nieuwsgierig geworden door het wild geraas dat mijn noeste arbeid voortbrengt, maakt ze zich los uit de kring en kuiert op haar gemak mijn kant op. Zonder er verder bij na te denken ga ik door de knieën en schiet geruisloos de winnende foto. Tijd om te vertrekken.

Ik fluister eigenaresse Eef gedag, stap het halletje in, trek de tussendeur dicht en zet nog één pas naar achteren. Hierbij denk ik even niet aan de berg schoenen die op deze plek is opgestapeld, zodat ik nu achterwaarts de hal in dreig te vallen. Om mijn evenwicht te herstellen maak ik een snelle beweging naar voren, waarbij mijn schouder tegen de zojuist gesloten deur valt. Met het schaamrood op de kaken sta ik uiteindelijk buiten. Hopelijk heb ik het nog een beetje goedgemaakt met dat stukje…

Leave a reply