Bezuinigingsbeleid

Mijn neef werkt bij de Egbert Haan; een kleine kruideniersketen in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland. Een grijze muis in de supermarktwereld, met als enig onderscheidend vermogen de vierjaarlijkse Haantje De Voordeelweken en het verplichte gebruik van de Kukelekukaart voor korting. Het filiaal waar mijn neef werkzaam is, bevindt zich in de oude keldergewelven van het lokaal ooit zo befaamde warenhuis Het Wespennest. Slechts enkele jaren terug was deze winkel nog het stralende visitekaartje van de kleine keten, maar sinds het uitbreken van de crisis bepaalt de waan van de dag een veranderlijk bewind vanuit het hoofdkantoor. Dit overkoepelend orgaan wordt gevormd door de gebroeders Pauw, die de Haanketen hebben ondergebracht in investeringsmaatschappij “De Haandeelhouders.” Deze maatschappij heeft als doel zo veel mogelijk winst te maken met minimale middelen en dito inspanning.

 

Met het eind van de crisis in zicht, besloten de gebroeders Pauw dat het nu tijd werd hun persoonlijke financiële situatie uit het dal te trekken. Om de bedrijfsfilosofie hierbij niet uit het oog te verliezen, nodigden zij alle supermarktmanagers van het concern uit voor een beleidsweekend in het Overijsselse Vechtdal. Doel van deze bijeenkomst: alle bedrijfsleiders, onder het predicaat “bedrijfsefficiency” en het devies “structuur”, hun eigen pakket met bezuinigingsmaatregelen laten samenstellen.

 

Een dergelijk weekend is uiteraard vermoeiend. Men begint op vrijdagmiddag met een welkomstborrel, inclusief hartige hapjes. Daarna opent oudste broer Peter-Paul officieel het weekend met champagne, direct gevolgd door een viergangen Walking Dinner menu. Uiteraard met afsluitend digestief. Dit is het moment waarop men tot de conclusie komt dat het beter is de eerstvolgende vergadering te verdagen naar morgenochtend. Een beslissing waar, uiteraard, op moet worden gedronken.

 

De volgende dag begint met de broodnodige versteviging van de inwendige mens. Als dit alles achter de kiezen is, begeeft het gezelschap zich naar de conferentieruimte voor de eerste beraadslaging. Daar wacht natuurlijk nog de verplichte kop koffie, inclusief een buffet vol zoetwaren. Nu moet de groep toch écht aan het werk, maar voordat het pijnlijke dossier “bedrijfsefficiency” op tafel kan komen, debatteert men eerst nog over belangrijke zaken als “moeten de heren bij de kassa ook een sjaal dragen?” Terwijl men over dit onderwerp nog druk van gedachte wisselt, gaat de bel voor de lunch. Dit is een speciaal voor deze gelegenheid bereidde Coq Au Vin, die, om het leed van dit weekendseminar wat te verzachten, wordt geserveerd met enkele glazen Châteauneuf-du-Pape.

 

Rond twee uur wordt het serieuze deel hervat. Om de sfeer constructief te houden start men een improvisatieopdracht: zoek diepgang in het schap. Deze uiting van creativiteit wordt om vier uur onderbroken voor een kopje kippensoep, maar om half vijf ontkomt het gezelschap niet meer aan de pijnlijke vraag die als het zwaard van Damocles boven deze meerdaagse bijeenkomst hangt: Hoe blijft er onder aan de streep meer geld over voor de Haandeelhouders? Opvallend scherp van geest door het zojuist genuttigde tussendoortje besluiten de supermarktmanagers nu, geheel in lijn met de eerder geformuleerde bedrijfsfilosofie, deze nieuwe uitdaging bij hun teamleiders neer te leggen. Tevreden over dit besluit stort men zich op het diner dat, op bijzonder verzoek van de gebroeders Pauw, deze avond bestaat uit gevulde Pekingeend.

 

Aangezien het onverantwoord is na zoveel inspanning terug naar huis te rijden, wordt ook deze nacht nog éénmalig het comfort van de huisjes in het Overijsselse Vechtdal opgezocht. De volgende ochtend volgt dan toch de rentree naar huis, maar niet voordat de voltallige groep het weekend heeft afgesloten met een gezamenlijk ontbijt.

 

Terug in het Zuidwestelijk deel van Noordoost Nederland, worden alle teamleiders bijeengeroepen voor een verplicht samenzijn in De Kuikenstal, het opleidingscentrum van Egbert Haan. Op deze avond krijgen zij de uitdaging gepresenteerd om open en eerlijk na te denken over de kansen die zij zien Structuur, Betrokkenheid of Besparing te creëren. Hierna wordt per categorie een groep gevormd, dat zijn uiteindelijke bevindingen moet presenteren in een Kansenplan.

 

Zodoende bogen Sander en Sandra, de onafscheidelijke teamleidertweeling, zich de afgelopen weken opnieuw over het besparingsvraagstuk. “Hun kansenplan presenteerden ze afgelopen donderdag”, zuchtte mijn neef dit weekend bij de open haard van ons Ardeense familiechalet. “En wat hebben ze bedacht?” vroeg mijn zus nieuwsgierig. “Het gratis fruit in de kantine is afgeschaft”, klonk het niet zonder cynisme. “Ze hebben uitgerekend dat dit onze Haandeelhouders toch elke week zeker veertig euro per broer oplevert.” Terwijl mijn zwager hoofdschuddend met een Bacardi cola in de hand terugkeerde uit de keuken, keek ik mijn neef vol ongeloof aan. “Dat méén je niet!” riep ik na een korte stilte uit. Hij trok een pijnlijke grimas en antwoordde: “De waarheid is soms gekker dan jij hem kan verzinnen”, waarna hij een slok nam van zijn welverdiende Bacardi cola.

Leave a reply