Het is dit weekend weer braderie voor onze deur aan de Dierenselaan, voor mij steevast het hoogtepunt van de lente. Niet om de grote variëteit aan handelaren, die ons steeds dezelfde artikelen tegen een andere waarde proberen aan te smeren, maar wel vanwege het telkens terugkerende drama dat zich achter de façade van kraamhouders en dranghekken afspeelt. Op vrijdag is hier nog niks van te merken. Een groot obstakel met waarschuwingsbord verspert onze straat en om dit geheel enig cachet te geven, staat bij deze barrière een individu opgesteld, die eventuele eigenzinnige autobestuurders met harde hand tot omkeren maant. Op zaterdag is dit hek nog wel aanwezig, maar de gemeentelijke verkeersregelneef heeft dan óók weekend, zodat de obstructie onbemand blijft...

DEN HAAG – “Merkwaardige omstandigheden”. Deze uitdrukking gebruikt Herman de Bats (93) regelmatig als hij herinneringen ophaalt aan de oorlogsjaren van zijn jeugd. Tussen Dolle Dinsdag en de bevrijding hield de geboren Hagenaar een dagboek bij dat nu is uitgegeven. “Het was een idee van mijn dochter om dit te publiceren. Ik heb haar nooit daartoe aangespoord.”

Het originele oorlogsdagboekje van Herman de Bats stond jarenlang onopvallend in zijn boekenkast. Hij begon erin te schrijven begin september 1944, vlak voor Dolle Dinsdag. “De mensen dachten dat de oorlog voorbij was”, weet De Bats nog. “NSB’ers sloegen op de vlucht en hun bezittingen werden uit huizen gegooid. Toen vonden we dat fantastisch. Maar de bevrijding kwam niet en de Duitsers waren woest...

De jaarlijkse Bunkerdag komt er weer aan. Het is zo’n evenement dat mij steeds het gevoel geeft tóch een toerist in eigen stad te zijn, omdat er een geschiedenis aan de oppervlakte wordt gebracht waar je het exacte bestaan niet van wist, terwijl je er al jarenlang, soms letterlijk, bovenop stond. Het vorig jaar voor deze gelegenheid uitgegraven complex op de splitsing van de Hogeweg met de Duinweg was voor mij zo’n verrassing én aanleiding om met twee vrienden daar eens een kijkje te nemen. Aan deze bezichtiging bleek een wandeling gekoppeld naar een laatste bunker achter de Haringkade en de gids die ons bij deze tocht voor ging wist met gevoel voor drama te vertellen hoe, op dit olifantenpaadje tussen de twee uiteinden van de Duinweg, de voetstappen lagen van vele generaties voorouders...

Precies op het moment dat de kleine, breedgeschouderde man de slagerij aan de Veenkade binnenstapt, begint het hondje van de dame die al op haar bestelling wacht hartstochtelijk te blaffen. In een reflex doet de man een stap terug, waardoor de aanleiding voor dit felle gekef ook voor de overige aanwezigen zichtbaar wordt: voor de ingang van de voormalige bibliotheek aan de Bilderdijkstraat loopt nog zo’n gedrocht met net eenzelfde viervoetig scharminkel aan de lijn. De man maakt zijn rentree in de winkel, kijkt daarbij naar het hondje en zegt dan: “Felle beestjes hoor, die Jack Russels.”

“Nou…”, begint de eigenaresse van de kleine keffer aarzelend, maar de man onderbreekt haar voor ze een tweede woord kan uitbrengen: “Praat me er niet van! Jaren geleden kreeg ik van mijn collega een ...

Ik mis de bloemenman in de Grote Marktstraat. Ja, het is al lang geleden, maar in de dagen dat er nog V&D op de gevel van Hudson’s Bay stond, klinkers het trottoir sierden, de Nieuwe Passage slechts op de tekentafel lag en Amsterdam nog van mening was hun Noord/Zuidlijn sneller te bouwen dan Den haag zijn tramtunnel, stond dagelijks een bloemenman zijn felgekleurde boeketten aan te prijzen vanuit een klein bouwwerk tegenover Hans Anders. Hij stond daar prima, al kon niemand ontkennen dat de directe omgeving in zijn geheel een wat chaotische, misschien zelfs verwaarloosde indruk maakte. In dit decor zetten de gemeentearchitecten zich aan hun tekentafel en toen zij hun eindplannen presenteerden, bleek de toekomst voor de bloemenman weinig rooskleurig...

Een stukje dat begint met de zin “ik was onderweg naar…” zult u zelden van mij zien. De reden hiervoor is simpel: het feit dat ook ík mij wel eens verplaats, laat u als lezer volkomen koud. Dat ik op mijn eindbestemming ben aangekomen, kunt u immers al opmaken uit het verhaal dat voor u ligt. Slechts wanneer mijn straatavonturen van invloed zijn op het eindresultaat, is een kleine uitleg op zijn plaats. “Ik was onderweg naar mijn interviewafspraak, toen ik door een kleine onoplettendheid een opstaande stoeptegel over het hoofd zag. Als gevolg hiervan vindt u in dit wijkmagazine geen portret over het aloude ambacht der fietsherstellers, maar zetten we deze maand de wijkverpleegster in het zonnetje.” Dit is een goede reden om een verhaal te beginnen met “ik was onderweg naar…”...

Met zijn stichting Scala Variété aan Zee presenteert Karel de Rooij op zondag 25 maart het programma Circus in de Branding in de Scheveningse Lourdeskerk, een voorproefje voor de serie variétévoorstellingen die aanstaande november op dezelfde locatie wordt gespeeld. Op toneel vierde de bekende variété artiest ruim vijftig jaar triomfen als kleine helft van het duo Mini & Maxi, maar ook achter de schermen is deze Hagenaar een groot voorvechter van dit genre.

“Variété klinkt in Nederland anders dan bijvoorbeeld in Engeland of Amerika”, weet De Rooij uit ervaring. “Sommigen hier kennen het woord niet eens en anderen zien het als iets heel ouderwets. Dat maakt mij strijdbaar, omdat het juist een hele mooie, internationale vorm van theater is...

“Zoiets bestaat toch al lang?”, krijgt Milene van Arendonk (32) steevast te horen als zij begint over haar plannen voor een boek over de Haagse koffietent, maar bijna twintig jaar na het verschijnen van de bloemlezing ‘Morgen Gratis Koffie’ vindt de Haagse fotografe het hoog tijd voor een update.

Cultureel Haags erfgoed. Zo typeert Van Arendonk de kleine keetjes langs Haagse straten, waar in vervlogen jaren de arbeiders hun broodtrommeltjes leegaten onder het genot van een bakkie koffie voor één gulden. “Ik vind het leven daar zo heerlijk”, glundert de fotografe. “In de koffietent is iedereen gelijk. Het is een soort familie waarbinnen iedereen zijn ongezouten mening mag delen. Je kunt er lekker jezelf zijn en dat spreekt mij aan.”

Dat de populariteit van deze pleisterplaatsen de laatste...

Leren ontspannen tussen zeven katers. Voor een select groepje liefhebbers werd dit vorige week werkelijkheid bij kattencafé Ditjes en Katjes in de Piet Heinstraat. Een primeur voor zowel eigenaresse Eef Krol, als mindfulnesscoach Pascal van der Straten.

Die ontspanning lijkt bij binnenkomst nog ver te zoeken. Kater Boris, net teruggekeerd in het café na een operatie aan zijn teen, is vastbesloten zijn plek in de groep te heroveren. Van meerdere kanten in de ruimte duikelen katten langs én over elkaar, achternagezeten door de tien maanden jonge cafétijger in miniformaat. “Kijk, een kat met karakter. Daar hou ik wel van!”, merkt één van de aanwezigen op. Het is ook Van der Straten niet ontgaan: “We zijn hier in de huiskamer van de katten”, zegt hij voor aanvang van de cursus...

De huidige bewoners noemen het een “Oase van rust”, maar tot 1942 bood het monumentale pand aan Hooftskade 1 onderdak aan honderden weeskinderen. Ien Weverling (92) was één van hen: “Echt naar mijn zin had ik het natuurlijk niet, maar ik heb er wel lekker de beest uitgehangen.”

Weverling was negen jaar oud toen zij in 1935 werd geplaatst in het weeshuis. Als schoolmeisje bestond haar belangrijkste dagtaak uit breien, maar op woensdagmiddag werd er wel eens een uitstapje gemaakt: “Dan gingen wij wandelen in het Scheveningse bos”, herinnert zij zich. “Opgesteld in zo’n keurig rijtje. De mensen die wij tegenkwamen bleven dan altijd even staan en zeiden dan: ‘Ah, wat zielig, die arme weesjes’...