Kijkduin baadt in de zon, maar haar gasten banen zich puffend een baan over de boulevard. Het Golden Oldies Festival brengt deze vrijdagavond een gevarieerder publiek op de been dan de badplaats sinds het uitbreken van de Pokémonkoorts gewend is, maar de muziek die vanuit de tent het Deltaplein bereikt stelt teleur. Een verrookte mannenstem en té hese vrouwenstem pogen een hit van Bryan Adams en Melanie C uit de vorige eeuw nieuw leven in te blazen, maar ik hoor tóch liever het origineel. Mijn vrouw weet een kort gejuich echter niet te onderdrukken. De oorzaak van dit enthousiasme komt niet voort uit de verrichtingen in de muziektent, maar schuilt in het zojuist bemachtigde Pokémonfiguur op haar telefoon. Want óók mijn vrouw is besmet met dit virus…

Tijd om te genieten van haar van...

DEN HAAG – “Het heimwee naar Kijkduin draag ik met me mee als een lont die elke dag een stukje verder opbrandt”. Dit zijn de woorden van Mick Bal (66). Geboren en getogen Hagenees, maar reeds ruim veertig jaar woonachtig in het hoge noorden van Nederland. Nog dagelijks denkt hij weemoedig terug aan zijn jeugdjaren in de residentie. Haagse Marc zette zijn overpeinzingen op papier.

“Aan het eind van de jaren vijftig woonden wij op Scheveningen. Het waren de dagen van soberheid troef: geen warm water zonder gaspenning en wassen in de zinken teil. Ik ruik nog de zwavellucht van de op kolen rokende schoorstenen. En allerlei aloude, vergeten straattaferelen zie ik zo voor me: de scharensliep, de schillenboer en natuurlijk oude kranten ophalen voor een paar dubbeltjes...