Schermverslaafde

Om het gebrek aan kinderen te compenseren, besloten mijn vrouw en ik negen jaar geleden de zorg voor twee katten op ons te nemen. Met een hoop geduld, een krachtige plantenspuit, een goede inboedelverzekering en vooral veel stemverheffing van mijn vrouw werden deze twee mobiele haarballen grootgebracht tot een setje voorbeeldige mormels. Wie zelf katten heeft, weet dat dit van nature nieuwsgierige beesten zijn met een tomeloze belangstelling voor alles wat eetbaar is. Mijn vrouw huldigt het standpunt dat deze aangeboren belangstelling voor de leefomgeving bevredigd moet worden, maar zit hierbij niet te wachten op bedelend gespuis rond haar lunch of avondmaal. Om die reden hanteert zij een strenge regel: Er mag, kortstondig en van gepaste afstand, gesnuffeld worden aan haar dis, maar zodra zij uitroept: “Klaar nou!” dienen de katten hun eigen weg te gaan.

Deze weg leidt meestal naar mijn kant van de tafel, waar het ruikritueel zich in gewijzigde vorm herhaalt. Die variatie zit in de toevoeging het zojuist opgesnoven geurenpalet eens rustig te laten bezinken en, desgewenst, er ter bevestiging nog eens aan te snuffelen. Pas als de kat daadwerkelijk aanstalten maakt om de blijkbaar goedgekeurde etenswaar tot zich te nemen, grijp ik in door ze met zachte hand uit de buurt van mijn bord te dirigeren. Inmiddels hebben onze katten deze inconsequentie feilloos door, waardoor het succes van de door mijn vrouw gehanteerde pedagogie langzaam afbrokkelt. Vooral het mannetje maakt er een sport van zich steevast rond etenstijd binnen ons gezichtsveld te posteren. Hij doet dit weliswaar buiten pootbereik van onze borden, maar ligt ondertussen dichtbij genoeg om, mocht er iets vallen, als eerste ter plaatse te zijn.

Naast deze adoratie voor voedsel geeft voornoemd heerschap ook blijk van interesse voor bewegend beeld. Zijn opzienbarende voorliefde voor het televisiescherm bracht mij op het idee een speciaal voor katten ontwikkelde app op mijn telefoon te installeren, die hem in staat stelt op virtuele muizenjacht te gaan. De eerste keer was dit geen succes. De kat staarde met grote, bange ogen naar het scherm en ging een paar minuten later met zijn staart tussen de pootjes op de andere hoek van de bank zitten.

Ik was de app eigenlijk vergeten, tot ik onlangs, met de kat op schoot, door mijn telefoon bladerde. Onder het motto “herinner je je deze nog?” startte ik het muizenspel op en hield het voor de ogen van onze viervoeter, die deze keer wél uiterst enthousiast reageerde. Eerst nog met een paar voorzichtige tikjes op het scherm, maar enkele ogenblikken later liet hij mijn telefoon alle hoeken van de bank zien. “Klaar nou!”, riep ik met dezelfde overtuigingskracht als mijn eega en stak de telefoon weer in mijn zak.

Sindsdien heeft een niet te bevredigen schermbehoefte zich meester gemaakt van onze kat. In plaats van zijn gebruikelijke avonddutjes kruipt hij bij ons op de bank, in afwachting van het moment dat wij telefoon of tablet tevoorschijn halen. Ongeacht het aangeboden beeld staart hij ademloos naar het scherm en elk moment van onoplettendheid gebruikt hij om het apparaat tussen zijn poten te krijgen. Negen jaar opvoedkundige daadkracht van mijn vrouw heb ik in één avond teniet gedaan door onze kat te transformeren in een schermjunkie. Misschien is het tóch maar goed dat we nooit aan kinderen zijn begonnen…

Leave a reply