Het wachten op het definitieve ontwerp voor ons Haagse Spuiplein is nu dan echt begonnen. Ik ben benieuwd of de wensen van de lokale bevolking worden meegewogen. Tot gisteravond was het voor elke bewoner van de Hofstad mogelijk zijn of haar zienswijze in te brengen. Na het debacle met het steeds meer miljoenen verslindende cultuurpaleis Amare, geeft het stadsbestuur zijn ingezetenen graag het idee dat zij ook iets over de besteding van hun resterende gemeentebelastinggeld te vertellen hebben. Een douceurtje in natura, zeg maar.

Nu moet ik eerlijk toegeven: de ontwerptekeningen zijn hoopgevend, al doen ze me ook wel een beetje denken aan de Wachttorenillustraties waarmee Jehova’s Getuigen ons een inkijkje willen geven op het toekomstbeeld van een Aards paradijs...

DEN HAAG – De Haagse schrijfster Marianne van Betten werd in 1948 geboren als 23e telg uit een gezin dat woonde in een klein hoekwinkeltje boven de Grote Markt en de Schoolstraat. Onlangs verscheen een boek over haar jeugd in het oude Haagse centrum. “Mijn hele leven heb ik geprobeerd voor mezelf duidelijk te krijgen hoe het daar nu eigenlijk in elkaar zat. Het huis was te klein en het gezin te groot.”

Haar vader heeft Van Betten nooit gekend. “Toen ik geboren werd was hij 71”, vertelt de schrijfster van het boek ‘Ik Nummer 23’. “Een jaar na mijn geboorte is hij overleden. Mijn moeder was toen 45. Zij was zijn tweede vrouw en maar net iets ouder dan de oudste dochter uit zijn eerste huwelijk. Ze heeft me ooit verteld dat ze nooit echt verliefd is geweest op mijn vader...

Bruce is weer een blij man. Het supermarktmeisje dat al jarenlang één van de muzen vormt voor deze markante straatbewoner rond De Grote Markt, is eindelijk terug van vakantie en dat doet de glinstering in zijn pretoogjes zichtbaar goed. Stiekem is hij een beetje verliefd op haar. Dit brengt hem echter ernstig in dilemma met zijn tedere gevoelens voor die ándere dame: de pianiste. Zolang deze, ver weg in het buitenland, voortvarend werkt aan de opbouw van haar muzikale carrière, kan een praatje of grapje met de supermarktcaissière natuurlijk nooit kwaad. Want Bruce is altijd opgewekt. Waar anderen mopperend door de stad marcheren, is het voor hem telkens weer “a lovely day”. Regelmatig plaatst hij met zijn onvervalst Brits accent de opmerking: “I met an angel last night”...