Vriendin Wendy is verhuisd. Sinds enkele weken bewoont zij een prachtvolle parterre in een rustige volkswijk, wat in schril contrast staat met de rumoerige locatie van haar vorige etage aan de Visbanken. Het grootste deel van onze vriendschap resideerde ze echter in een studentenhuis aan het eind van de Obrechtstraat, waar de bewoners elk weekend wel aanleiding vonden voor een feestje, zonder dat men keek op een introducé meer of minder.

Met deze wetenschap in het achterhoofd gaan mijn collega’s Anja, Antonio, Manuel en ik tien jaar geleden dan ook gretig in op Wendy’s uitnodiging om het Valentijnsbal van haar studentenhuis mee te vieren...

De arbeidsvreugde van een kassier wordt voor een belangrijk deel bepaald bij de gratie van zijn klant. Er zijn passanten die de nekharen al in opstand brengen bij het plaatsen van de eerste groet, maar gelukkig zijn er óók diegenen waar je blij van wordt als je ze ziet aansluiten in de rij.

Tot die laatste categorie behoort Mattia. Een paar jaar geleden stond ze aan mijn kassa, maar zowel de welkomstgroet als vraag om Bonuskaart ging totaal langs haar heen, omdat haar oren bezet waren door twee dopjes van waaruit snoeiharde punkrock eveneens de trommelvliezen van de menigte om haar heen bereikte...

Nederlanders die bij het krieken van de ochtend hun zwembadterritorium afbakenen door een aantal stukken badtextiel op gereedstaande ligstoelen te draperen is de jaarlijks terugkerende frustratie van menig hotelgast in het buitenland. Onder het motto: ‘Wie het eerst komt, het eerst maalt’ zet ruim zestig procent van de Nederlandse hotelgasten zijn wekker op half zeven, omdat “je in de namiddag wél het juiste plekje aan het zwembad moet hebben”. Tegenstanders van dit apenrotsgedrag spreken smalend over ‘handdoekpiraterij’...

DEN HAAG – “Dit was de oude dienstingang”, vertelt Provast directeur Peter Coffeng onder het opendraaien van een slot aan het Achterom in Den Haag. “Hier stopten vanaf 1885 de koetsiers voor het afleveren van de bagage. Alleen de gasten mochten via de Passage het hotel binnen. Wisten jullie trouwens dat het Achterom in die dagen eigenlijk een hoofdstraat was voor het ‘gewone’ volk?” De reporter van Radio West, met wie ik deze dag meeloop, knikt bevestigend. Ik krijg deze informatie voor het eerst. Het is februari 2001 en ik kan niet geloven dat dit benauwde straatje, dat nota bene de naam Achterom draagt, ooit een hoofdroute was.

Een paar seconden later staan wij gedrieën in de hal van het voormalig Hotel Du Passage...

“Ik herinner me wel dat ik eens met jou en je moeder naar het ziekenhuis ben geweest. Waarom en wanneer? Geen idee!” Nou, ik wist het nog wel. En nu mijn gesprekspartner dit minuscule jeugdtrauma aan de vergetelheid van mijn herinnering onttrok, zag ik de details van deze oude film weer glashelder op het netvlies.

Het was in het prilste begin van de jaren negentig dat mijn vader, op zijn vrije maandagavond parttime zweminstructeur, na enkele uren lesgeven thuiskwam, met in zijn hand een paar stoere schoenen en de vraag “of dit misschien iets voor mij was”. Mijn blik moet gretig zijn geweest, daar ik, dankzij een vormfout in de voeten, al sinds het zetten van de prilste stapjes veroordeeld ben tot het dragen van orthopedisch verantwoord schoeisel...

Loes was er ineens, net zo onverwacht als de openingszin van deze ode aan een oud-klasgenote. Haar deelname aan de film van mijn geheugen start op de sombere maandagochtend na een herfstvakantie aan het eind van de jaren negentig, waar haar plotselinge aanwezigheid in het biologielokaal een spontane opklaring van een tot dan toe triest voorziene dag beloofde.

Loes was ingedeeld in onze Havo klas, maar aan haar uiterlijk waren de sporen van een hoger beoogde opleiding nog duidelijk af te lezen. Ze brilde, was minimalistisch in make-up en haar kledingstijl was verzorgd, doch niet per sé hip. Loes kletste wel, maar giechelde weinig en scoorde met al deze eigenschappen hoge punten op mijn lijstje met ideale karaktertrekken voor potentieel relatiemateriaal.

Die eerste ochtend zetelde ze schuin...

“Vind jij een zwangere vrouw dan niet schitterend?” De toon in de vraag die collega Stephanie mij stelde liet geen ruimte voor een ontkennend antwoord. De ogen van de daadwerkelijk zwangere Iris evenmin. De tijd die ik nodig had om zowel vraag als beeld op mij in te laten werken, was voor beide dames reden genoeg de eindconclusie vast te trekken. “Hoe kan je een zwangere vrouw nou niet mooi vinden?”, beet Stephanie me toe. Ik moest toegeven: het was een goede vraag.

Mijn vriendenkring bevalt steeds beter...

“Hoe oud denk je zelf dat ik ben?” Parmantig stond de heer Van Jole achter zijn rollator en met glimmende oogjes keek hij naar collega Amal. Buiten was het een typisch eerste zonnige zaterdagmorgen in juli, waarop de Haagse bevolking het strand verkiest boven de winkelenboulevard in het centrum van de stad. Een mooi moment voor de oude heer om op zijn gemak de driedagelijkse boodschapjes te doen. Ja, hij deed nog alles zelf. Een gegeven dat de nieuwsgierigheid naar zijn leeftijd wekte.

“Vijfentachtig”, schatte Amal na enig nadenken. De oude baas glunderde bij het horen van deze woorden. “Maak er maar honderd van!” sprak hij niet zonder trots. Uit pure verbazing lukte het mijn collega niet langer haar gesloten mond dicht te houden...

“Meneer, wilt u die tas om uw schouder misschien afgeven bij de balie?” Ik draaide mij om en keek met niet geringe verbazing in het gezicht van een beveiligingsbeambte. “Natuurlijk”, stamelde ik en stapte met licht onthutste tred richting de kassa van de kringloopwinkel. Aan de andere kant van het meubel wachtte Miep, een corpulente dame van vijftig wier lichaam futloos omhuld werd door een vormloos blauw shirt. Het bloempotkapsel op haar hoofd wachtte met lichtvette sliertjes op betere tijden en de kokette bril op haar neus detoneerde met de rest van haar verschijning, doch was qua kleurstelling een perfecte match met het reeds omschreven shirt.

“Wat kan ik voor je doen?”, vroeg Miep met de toon van een straatwerker die net tot besef komt dat een volle werkdag nog tussen hem en zi...

“Maar hoe vooraan is vooraan?”, vroeg mijn tante, terecht, argwanend. “Eh, tja, héél erg vooraan”, stamelde ik naar waarheid. “Ja, ja”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Het nieuws moest duidelijk even indalen. Voor de zekerheid herhaalde ze nog één keer de boodschap die ze meende zojuist gehoord te hebben: “Dus 27 december zitten wij op de eerste rij bij Sjaak Bral?” Ik antwoordde bevestigend. “Maar vind je dat nou wel verstandig?’, klonk het op moederlijke toon. “Ah joh, dat valt allemaal wel mee”, verzekerde ik haar. “Zolang we ons maar rustig houden, is er niks aan de hand!”

Ik kon het weten...