Waarschijnlijk was ik de enige leerling van mijn klas die in augustus 1993 uitkeek naar het nieuwe schooljaar, want zes weken eerder was er in het lokaal enig rumoer opgestegen na het uitdelen van de zomerrapporten. Op de achterkant stond namelijk in grote letters ‘Juf Lange’ geschreven als lerares die ons na de vakantie zou opwachten in groep 7B. De juf die wij voor de zomer achterlieten had net haar 22e verjaardag gevierd en was daarmee de benjamin van het docentenkorps. De leeftijd van juffrouw Lange was voor ons op dat moment nog in nevelen gehuld, maar zeker was wel dat zij de oudste werknemer op school was en deze generatiekloof bleek onoverbrugbaar voor de doorgaans zo flexibele geesten die basisscholieren volgens de wetenschap plachten te hebben.

Gelukkig zijn er altijd uitzond...

De transformatie van schoolgebouw naar appartementencomplex vordert gestaag. De lage hekjes rond het schoolplein aan de Capadosestraat stonden er al in mijn prilste jeugd, maar afgaand op hun geknakte staat van dienst, vrees ik dat ze de aanstaande oplevering van het huizenblok niet zullen overleven. Wandelend over de gehavende tegels, realiseer ik me hoe dit geheel van hek en steen de stille getuige is van mijn eerste lompe stapjes op de hindernisbaan der liefde tijdens de koude lente van 1990. Ik was 7 jaar, zat in groep 3 en de heersende rage op het schoolplein waren geen knikkers of plakplaatjes, maar gymnastische oefeningen als touwtje springen en handstand...